रञ्जित आचार्य ‘भाइ, तपाईंको अफिस कहाँ छ, अहिले नै भेट्नु प¥यो’ ‘ओहो⁄ दाइ, म तपाईंको अफिस आउँछु किन दुःख गर्नुहुन्छ’ ‘होइन भाइ, म नै आउँछु’ यो फोन वार्तालापको केही बेरमै
आरके मानन्धर उनैले काठमाडौं बाहिरबाट पनि दैनिक पत्रिकाको प्रकाशन सम्भव छ भन्ने देखाइदिए, समाचारपत्र पहिलोपटक विराटनगरबाट प्रकाशित गरेर। मित्र पुष्करलाल श्रेष्ठको निधनको खबर मेरा लागि अप्रत्याशित थियो। हुनत उनी नाकको
मोहन दुवाल ठ्याक्कै याद भएन, पुष्करजीसँग कहिलेदेखि सम्पर्क भयो रु उनी मेरो आत्मीयताभित्र रमेर मेरो मनमा छाइरहेका प्रतिभावान् व्यक्ति त पक्कै हुन्। सोझो–सोझो देखिँदो तर आफ्नो अडान नछोडेर आफूले सिञ्चन
लेखनाथ अधिकारी नेपाल समाचारपत्र दैनिकका संस्थापक तथा प्रधानसम्पादक आदरणीय पुष्करलाल श्रेष्ठको आज तेह्रौं दिनको पूण्य तिथि। १३ दिनअघि उहाँ बितेकोे खबर भाइ मधुसूदन रायमाझीले फोनमार्फत जानकारी दिएपछि नजिकै बाह्रखरीको कार्यालयबाट
नेपालमा व्यावसायिक पत्रकारिताको सुरुआत गर्नुहुने कामना न्यूज पब्लिकेसन्स् प्रालिका संस्थापक अध्यक्ष एवं प्रधानसम्पादक पुष्करलाल श्रेष्ठको निधनले नेपाली पत्रकारिता क्षेत्रलाई नै अपूरणीय क्षति पुगेको छ । देशलाई विकसित बनाउने अठोटसहित आजीवन
बद्री तिवारी पत्रकारले मतदानमा भाग लिन हुन्छ तर प्रत्यक्षरूपमा राजनीतिमा संलग्न हुन भने हुँदैन। पत्रकार भएबापत यो उनीहरूले चुकाउनुपर्ने मूल्य हो। व्यावसायिक पत्रकारहरूले पालना गर्नुपर्ने अन्तर्राष्ट्रियरूपमै प्रचलित यस आचारसंहितालाई आदर्श
– शैलेन्द्र सिंखडा कला संस्कृतिको लागी यौटा दिव्य नक्षेत्रको सञ्चार क्षेत्रमा त्यस्तै मुर्धन्य शक्ति अन्त्य भो । पत्रकार्को थिए प्यारा कलाकार् को झनै प्रिय देश संकटमा पर्दा चिन्ता लिने ऊनै
– दिनेश श्रेष्ठ क्षेत्रपाटी पार्टी प्यालेस पुष्कर ! तिम्रा ती कलमका हरफहरु भैराखेका छन् उपदेशसरि ती शब्दहरु पढ्दा ती तिम्रा रोचक घटनाहरु कौतुहल बढ्दै जान्छ तिम्रा भोगाइहरु कुनै प्रख्यात उपन्यासभन्दा
डा. सुन्दरमणि दीक्षित पुष्करजीसँग धेरै वर्षपहिला मेरो सम्बन्ध डाक्टर र पेसेन्टकै रूपमा थियो। चिनजान बढ्दै गएपछि उहाँ र मेरो बीचमा एकप्रकारको मित्रताकै अवस्था सिर्जना भयो। यतिसम्म भयो कि पारिवारिक, अफिसियल
रामकृष्ण रेग्मी पुष्करलाल श्रेष्ठ ः बिर्सन नसकिने पत्रकार ⁄ उहाँलाई सम्झाउने धेरै नै सन्दर्भ र प्रसंग छन्। झन्डै साढे तीन दशकको फाँटमा छरिएका ती सम्झनालाई के गरी पोख्ने हो एक
उज्ज्वल शर्मा पुष्करलाल श्रेष्ठ अर्थात् मेरा आत्मीय पुष्करजीको सम्झनामा केही लेख्नु मेरा निमित्त अलिकति भावुकताको विषय हुन सक्छ। पुष्करजीको सामान्य स्वास्थ्य समस्याका बारेका म धेर–थोर जानकार नै थिएँ। उहाँले नाकको
प्राडा रामकण्ठ माकजू उपकुलपति काठमाडौं विश्वविद्यालय पुष्करलाल श्रेष्ठ राष्ट्रप्रेमी व्यक्तिका रूपमा मैले चिनेको हो। उहाँँले सोचेका र आँटेका कुरा अरूलाई पनि बुझाउनुपर्छ भनेर पत्रकारिता जस्तो जिम्मेवार पेसालाई व्यवस्थित र मर्यादित
विदुर गिरी उसो भए तपाईंलाई मैले त अंकल भन्नुपर्ने भयो। तपाईं प्रकाश थापालाई दाइ भन्नुहुँदोरहेछ, म अंकल भन्छु। तपाईं उहाँको भाइ भएपछि मेरो अंकल हुनुभएन त? ‘अँ तलब सबै कटाएर खाजाचाहिँ
बबिता बस्नेत समय, परिस्थितिले टक्क पदमा पु¥याएका भन्दा आफ्नै दुखका खुटुकीला चढ्दै माथि उक्लिएका मानिस मलाई बढी निकट झैं लाग्छन । त्यस्ता मानिसमा ढोंग कम र वास्तविकता धेरै हुन्छ ।
लक्ष्मण अधिकारी बिहान ११ जति बजेको थियो, पुष्कर सर र म कुनै विषयमा छलफल गर्दै थियौं। समाचारपत्र दैनिकका एकजना संवाददाताले एउटा निमन्त्रणा कार्ड देखाउँदै भने– ‘सर आज ‘बैंकको वार्षिकोत्सवको कार्यक्रम
विदुरचन्द्र लामिछाने कुरा २०५१÷०५२ सालतिरको हो। पत्रकारिता विषयमा भर्खर स्नातक सकेर त्यसलाई अभ्यासमा ल्याउने शुरुआती चरणमा थिएँ। कताकताबाट एकजना साथीमार्फत थाहा पाएँ, काठमाडौंमा साँझपख निस्कने एक ट्याबलाइट पत्रिकामा केही रिपोर्टर
विमल केडिया पुष्करलाल श्रेष्ठसंँग नियमित सम्पर्क हुन थालेको पनि दुई दशक बितिसकेको छ। यसबीचको कुराकानी, व्यवहारलाई सम्झिँदा, योग्यता र क्षमता समष्टिगतरूपमा भन्नुपर्दा पुष्करलाल एक बहुआयामिक व्यक्तित्व हुनुहुन्छ। एकै व्यक्ति प्रकाशक
निर्मलराज पौडेल (एड गुरु) जीवनमा भेट धैरे मानिससँग भए पनि आत्मीय सम्बन्धचाहिँ केवल थोरैसँग मात्र हुँदोरहेछ। मैंले अहिलेसम्म भेटेका मध्ये साँच्चै नै अत्यन्त थोरैमा पर्ने व्यक्ति हुन्नुहुन्थ्यो स्वर्गीय पुष्करलाल श्रेष्ठ।
रमेशकुमार खड्का त्यो बेला ‘कामना’ र ‘साधना’ पत्रिका बजारमा पुग्नासाथ हाराल्ुछ हुन्थ्यो। निजी क्षेत्रका यी दुई प्रख्यात पत्रिका थिए। साधना पत्रिकाका लक्ष्मण अधिकारीजीसित कामना प्रकाशन समूहको कार्यालयमा मेरो पहिलो भेट
पशुपति मुरारका पुष्करलाल श्रेष्ठले कामना प्रकाशन समूह पहिले नै स्थापना भए पनि बीचको समयमा मात्रै म सहभागी हुन पुगेको हुँ। उहाँको नाम मैले पहिला नै सुनेको भए पनि हाम्रो भेट
