मोहन दुवाल साहित्यजगत्का होनहार व्यक्तित्व, साहित्यलेखन र क्रियाशीलतामा जीवन समर्पित गरेर गएका एकजना प्रतिभा, देवकोटापछिका लोकप्रिय साहित्यकार र अझ भनौं लेखिकाहरूका सर्वमान्य सर्वश्रेष्ठ स्रष्टा पारिजातको अवसान २०५० साल वैशाख ५
नेपाल समाचारपत्र, धुलिखेल । भाषा आयोगका अध्यक्ष लवदेव अवस्थीले भाषाको विकास र संरक्षणका लागि विगत र वर्तमान अवस्थाका बारेमा संश्लेषण गर्न आवश्यक रहेको बताउनुभएको छ । प्रदेश नं ३ का
रोहिणीराज तिमिल्सिना नेपालको वैदिक धर्म, संस्कृति र नेपाली मौलिकताका पक्षमा प्रबल विनिगमनाका साथ प्रस्तुत हुनसक्ने विचित्र सामथ्र्य उनमा थियो। स्वधर्म, भाषा र संस्कृतिका विषयमा उनका अभिव्यक्तिहरू यति तर्कपूर्ण र हृदयस्पर्शी
पनौती। नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठानका पूर्वकुलपति तथा वरिष्ठ साहित्यकार बैरागी काइँलाले एक समारोहबीच नेपाली भाषा र साहित्यको क्षेत्रमा योगदान गरेबापत वरिष्ठ साहित्यकार डा. तुलसी भट्टराई, चर्चित कवि तथा नेपाल प्रज्ञाप्रतिष्ठानका उपकुलपति
मोहन दुवाल चार स्तम्भमध्ये कान्छो योगवीर सिंहका बारे चर्चा गर्दै उनले योगुसधाको भूमिका लेखमा आफ्नो गुरुका रूपमा योगवीरसिंहलाई चर्चा गरेका छन्। कवि योगवीरसिंहको भाषामोह कस्तो छ, यी दुई पङ्क्तिले नै
सूर्यप्रसाद लाकोजू विधागत दृष्टिले हेर्दा ‘मनका स्पर्शहरू’ साहित्यकार मोहन दुवालको चौथो मुक्तकसङ्ग्रह हो। यसभन्दा अगाडि उनका सिर्जनाका फूलहरू, संरचनाका मूलहरू र सम्भावनाका मनहरू पहिले नै प्रकाशित भएका छन्। विशेषतः कविता,
मोहन दुवाल चित्तधर हृदय नेपालभाषा साहित्यका चर्चित महाकवि मात्र नभई यस भाषालाई मार्मिक, गन्तव्यमय भाषा बनाउन निकै बौद्धिक परिश्रमका बूँदहरू पोखेर जाने एकजना सक्रिय स्रष्टा तथा कर्मशील भाषासेवीका रूपमा सबैका
किरण श्रेष्ठ रत्नप्रसाद अनामणि श्रेष्ठका कवितासङ्ग्रह ‘लाज हराएका मान्छेहरू’ पछिल्लो पटक प्रकाशित भएको छ। केही न केही लेखिरहने, केही न केही गरिरहने अझ नयाँ–नौलो गर्न पाएपछि हुरूक्कै हुने रत्नले नालाबाट
मोहन दुवाल साहित्यकार कृष्णप्रसाद पराजुलीद्वारा लिखित ‘पूर्व एक नम्बर’ (परिचयग्रन्थ) को दोस्रो संस्करण २०५० सालमा प्रकाशित भएको हो। काभ्रेपलाञ्चोक र सिन्धुपाल्चोक जोडेर ‘पूर्व एक नम्बर’ बनेको सन्दर्भ र इतिहास बिर्सिन
होहोरेम कुलुङ लेखक चन्द्रकुमार राई ‘हतुवाली’द्वारा लिखित ‘किराँत बालबालिका नामकोश (२८ राई, लिम्बू, कोइच (सुनुवार) र याक्खा भाषामा)’ नामक किताब बजारमा आएको छ। तर, लेखक चन्द्रकुमार राई ‘हतुवाली’ सर आफैं
टीका पोख्रेल ‘एक सय आठ विभिन्न नैवेद्यमध्ये सय–सय आफूले खाने अनि आठ–आठ श्रीमान्लाई दिने, श्रीमान नहुनेले छोरालाई दिने, छोरा नहुनेले मितछोरालाई दिने, मितछोरा नहुनेले गंगामा लगेर बहाइदिने।’ स्वस्थानी व्रतकथाको यस
विक्रम सुब्बा जेनोसाइड ? ः ‘कुनै एक मानवसमूहले अर्को समूहलाई हत्या गरेर सखाप पार्नु ‘जेनोसाइड’ हो। जस्तै– हिटलर (नाजी जाति)ले यहुदी (जाति)लाई जर्मनीमा सखाप पारे। रुवाण्डामा हुतुजातिले तुत्सीजातिका मानिसलाई सखाप
मोहन दुवाल इतिहासकारका रूपमा राष्ट्रमा पहिचान छोड्न सफल केदारनाथ प्रधान मेरा समकालीन मित्र पनि हुन्। उनले विशेषतः इतिहास लेखनमा र शिक्षासेवामा आफ्नो नामलाई उजागर गर्न सफल भएर गएको देखिन्छ। काभ्रेको
हेमन्त राज जोशी,काठमाडौ । (उसकी?) सरु …शास्वत सत्यलाई तिमीले पक्कै तितो मान्नेछौ । भलै मलिनताको मुखाकृति पारौली निमेषका नीम्ति ।तर….मलाई हलुको हुनदेउ एकछिनका नीम्ति धौर्य गरेर । म भावनाका नाटकहरु
मोहन दुवाल कजीवनको भावनात्मक अभिव्यक्तिका रुपमा लोकसाहित्यको अभिव्यक्ति भएको देखिन्छ। साहित्यको विकासमा लोकसाहित्यले प्राचीनकालदेखि प्रभाव पार्दै आएको कुरा सर्वविदितै छ। लोकसाहित्यका रुपमा प्रकाशन हुँदै आएको विविध विधाअन्तर्गतका आख्यान, काव्य, नाट्यसाहित्य,
मोहन दुवाल काशीमा जन्मेर, हुर्केर नेपाली भाषा–साहित्यको उत्थान र प्रगतिको लागि दिलोज्यान दिएर काशीबाट ‘उदय’ भएका नेपाली साहित्यिक पत्रिकाका सूत्राधार, सम्पादक तथा प्रकाशकको नाम हो– काशीबहादुर श्रेष्ठ। वि.सं. १९६८ असोज,
मोहन दुवाल नेपाली साहित्यिक क्षेत्रमा गच्छेअनुसारको स्फूर्ति बोकेर आफ्नो दायित्व निभाइरहेका रामप्रसाद पन्त चिनाइरहनुपर्ने नाम होइन। सरकारी सेवामा नोकरी बजाएर बचेको समय जोहो गरी साहित्यिक सिर्जना र साहित्यिक पत्रिकाको सम्पादन
विजय सापकोटा नेपालबाहिर रहेर विभिन्न विधाहरुमार्फत नेपाली भाषा, साहित्यको निरन्तर साधना र प्रसारणमा सक्रिय बेलायत निवासी कृष्ण बजगाईं नियात्रा लेखनमा पनि उत्साही लेखकको रुपमा देखा परेका छन्। विशेषगरी आख्यानमा कलम
जनमत वाङ्मय प्रतिष्ठान नेपालले आफ्नो ३३ औं वार्षिकोत्सवका अवसरमा विभिन्न क्षेत्रमा रही साहित्य सिर्जना एवम् संरक्षण गर्दै आएका व्यक्तित्वहरुलाई आज बनेपामा सम्मान गर्दै छ। प्रतिष्ठानका अध्यक्ष वरिष्ठ साहित्यकार मोहन दुवालका
देवेन्द्र अर्याल ‘आँसु’ फाल्गुण शुक्ल अष्टमीका दिन वसन्तपुरस्थित हनुमानढो दरबारअगाडि विभिन्न ध्वजापताकाले निर्मित चीर ठड्याएपछि विधिवत् रुपमा फागूपर्व शुरु हुन्छ भने फाल्गुण शुक्ल पूर्णिमाका दिन उक्त चीर ढालेर जलाएपछि फागूपर्व